Για άλλη μια φορά...

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Κάθε φορά λοξοδρομούν τα όνειρα

Μπερδεύοντας τα βήματα στις πλάκες του απείρου

Κι είναι πολλά τα σοκάκια που σε παρασύρουν

Και τα μάτια λαίμαργα δεν αντιστέκονται..

Έτσι απλά χάθηκα …

λοξοδρομώντας στα σοκάκια των ονείρων.

Πολύ πριν βρω το δρόμο της επιστροφής.

Ίσως κι από την ώρα που ξεκινούσα..

Γιατί το ξερα από την αρχή μα δεν τα αρνήθηκα

Πως θα χαθώ…

Κι αντάμωσα στο δρόμο μου χιλιάδες μάτια

Τους χαμογέλασα σ ‘όλα σχεδόν

Ελάχιστα σταθήκαν.. μα..

Πιότερο με παραπλάνησαν, με γήτεψαν..

Παρασύροντας με σε άλλα σοκάκια

να περπατώ αόρατη πλάι σε σκιές

Μα πόσες φόρες μου λοξοδρόμησε το όνειρο

Γιατί είχα μόνο μάτια διψασμένα

και την ψυχή μου ελεύθερη

Κι έστριβα στο λάθος δρόμο ,

Αν ήταν στην αρχή η στο τέλος δεν θυμάμαι.

Γιατί έπρεπε να χαθώ..

Αλλιώς θ ακολουθούσα μονάχα

Τα προκατασκευασμένα μου όνειρα..

Αθηνά Κοτσόβολου © 11/6/2011

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Φτάσαμε στο τέλος λοιπόν οι τελευταίοι που ονειροβατούν
Ίσως αύριο μας ονομάσουν αυθαίρετα ποιητές..
Μπορούν τάχα να υπάρξουν ποιητές που να μιλούν μοναχά
Για ώρες αλλόκοτες και για λιμάνια των αποχωρισμών;
Όχι ποιητές δεν θα μπορέσουν πλέον να υπάρξουν
χωρίς τη συνεχομένη ροή της ιστορίας.
Κι είναι αυτή η ιστορία που αλλάζει κραυγαλέα
Όχι σε ρυθμό σελίδας αλλόκοτα αλλάζει
Πως φυσάει αίφνης ο αγέρας κι έρχεται στο τέλος το βιβλίο;
Που είναι οι ενδιάμεσες σελίδες;
Υπάρχει πράγματι ένας φονιάς σε όλη αυτή την ιστορία
Και δεν είναι ο ήλιος που έγινε τυχαία δολοφόνος
Όχι τυχαία προπάντων όχι αναπότρεπτα
Κάπου κάποιος πρώτος τον σκότωσε
Ο ίδιος που έκλεψε τον ύπνο μας
και τα γλυκο ξυπνήματα των πρωινών μας
Κι υστέρα δολοφόνησε τους ποιητές
Ήρθανε μέρες αδίστακτες….
Έφτασε στο τέλος το βιβλίο
Κι οι γραφές του ακόμα αναπόδεικτες
Που είναι οι ενδιάμεσες σελίδες;
Ίσως ο δολοφόνος να καραδοκεί ακόμα ανάμεσα τους.
Ίσως αύριο να γεννηθούνε ποιητές ελεύθεροι της αγωνίας
Που δεν θα πρέπει πρώτα να πεθάνουν
Για να αποδείξουν πως είναι στ αλήθεια ποιητές .
Ποιητές που δεν θα γραφούν μόνο επιθανάτιους ύμνους
Στα παιδιά που τολμούν ακόμα να ερωτεύονται….

Αθηνά Κοτσόβολου 

Η τελευταία βραδυά

Αυτή η βραδιά μας ίσως και να είναι η τελευταία
Η τελευταία των μεγάλων εποχών
Ύστερα πια θα φύγω…
Όταν πια τίποτα δεν θα έχουμε να πούμε η
Δεν θα θέλουμε να πούμε
Κι άλλη φορά στο έχω πει
Θα φύγω μες στην νύχτα
Θα χαθώ μες στα σοκάκια των υπόκωφων ήχων
Πλάι στις διχασμένες προσωπικότητες των σκιών
Θα πλανηθώ πάνω απ’ τον κόσμο
Ίσως και να σκοτωθώ αεροβατώντας
Στα κάγκελα του μπαλκονιού μου στον τρίτο όροφο
………………………………………………………….
Μπορεί να φταίει κι η πανσέληνος
Ένα από κείνα τα φεγγάρια
Που άξαφνα ανακαλύπτεις τις νύχτες
Που ψάχνεις να ξαναβρείς τις χαμένες σου μνήμες
Ξερώ πως θα έρθουν στιγμές
Οπού δεν θα έχουμε πια τίποτα να πούμε
Η δεν θα ξέρουμε να πούμε
Θα μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι
Το ίδιο κρεβάτι και τα ίδια παιδιά
Κι ούτε μια –ούτε μια- κοινή ανάμνηση αγαπημένη
Ξερώ πως θα έρθουν στιγμές που πνίγουμε ακόμα
Και τις πιο δίκαιες κραυγές μας……


Αθηνά Κοτσόβολου

ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Κοίτα αυτά τα χέρια –κεφάλια που μιλούν-
Τα χέρια μου δεν κλαίνε πια
Κι αντρέμουν
Τα κρύβω μες στις τσέπες μου
Να μη φανούν
Δεν θέλω να προδίδουν
Έκρυψα κάθε τι σημάδι από τα χέρια μου
Έκρυψα κάθε τι σημάδι απ’ τη ζωή μου.
Στο μέτωπο μου δεν υπάρχει πια
Η χαρακιά σκαμμένης γης
Ούτε απ’ τα ρούχα μου
Μπορεί κανείς να καταλάβει
Τίναξα κι απ’ τα ρούχα μου
Της γης τη σκόνη
Και τη θαλασσινή αρμύρα
Απ’ τα μαλλιά μου
Κοίτα αυτά τα χέρια
Κίτρινα είναι απ’ τον καπνό
Μελανωμένα απ’ το μολύβι
Κοίτα αυτάτα χέρια
Μη ψηλαφίζεις άλλο τα χέρια μου
Αν θες να βρεις τα σημάδια μου
Πρέπει πρώτα να βρεις την ψυχή μου

©ΑΘΗΝΑ ΚΟΤΣΟΒΟΛΟΥ

Αφιερωμένο στην Eva Johanos 

METANΙΩΝΩ

Για όλα τα λάθη που έκανα μα πιο πολύ για εκείνα που δεν έκανα. Για τις φορές που δεν φάνηκα αρκετά δυνατή μα πιο πολύ για κείνες που υπήρξα υπέρμετρα δυνατή. Γιατί υπήρχαν φορές που λύγισα μέχρι να σπάσω κι άλλες που δεν λύγισα και πάλι έσπασα. Για τότε που μπορούσα να συγχωρήσω το χειρότερο εχθρό μου χωρίς να βρίσκω ούτε μια δικαιολογία για μένα. Που δεν βρήκα τη χρυσή τομή ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου. Για τις φορές που έμεινα ξωπίσω συμβιβασμένη και για κείνες που υπήρχα παράλογα ασυμβίβαστη. Γιατί κατάφερνα πάντα να κολυμπάω στα βαθιά ταραγμένα νερά ενώ μπορούσα να πνιγώ στα ρηχά της νηνεμίας. Που προτίμησα πάντα το κρύο από τη ζέστη. Που έμαθα να χαρίζω αλλά όχι να μου προσφέρουν. ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ Για όσες φορές είπα το σ΄α γ α π ω όταν δεν το πίστευα, γιατί ένοιωθα την ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ.. Και για κείνες τις φορές που το πίστευα αλλά δεν το είπα για να μη φανώ ακόμα μια φορά αδύναμη. Ταυτόχρονα όμως όσο παράδοξο η παρανοϊκό μπορεί να φαίνεται χαίρομαι για όλα αυτά που έζησα ζω και θα ζήσω με όποιο κόστος και όποιο πόνο. Αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Αντιφατικός. Συνάμα συμβιβασμένος κι επαναστάτης, ευάλωτος και σκληρός, αλήτης και κύριος, στρατιώτης και ονειροπόλος. «Αν είχα δικαίωμα επιλογής να ξαναρχίσω η όχι ετούτο το ταξίδι,θα το ξανάρχιζα» λέει ο Χικμέτ.

Αθηνά Κοτσόβολου